که در حوالی این شعر دیده اند زنی. مباد دود دل من به چشم غیر رود. مخواه بیشتر آتش درین سپند زنی. منم که پیش تو از بید سر به زیرترم. تویی که طعنه به هر سرو سربلند زنی. دوباره همهمه افتاده است در کلمات. که در حوالی این شعر دیده اند زنی. زنی که وصفش در این غزل نمی گنجد.

عجیب نیست به سمت تو مایلم هر دم. میان م شتی از ا رزن چو در غلتان است. شبیه تو کم و امثال من فراوان است. بیا که هر دو به نوعی به شانه محتاجیم. دوباره موی تو و حال من پریشان است. تویی که نیم رخت مثل نیمه ی ماهی ست. که نیم دیگران آن پشت ابر پنهان است. نه پشت ظاهر خوب تو باطنی بد نیست. که هر دو روی تو بر عکس سکه یکسان است. رسیده ام به خدا از مسیر چشمانت. به نقطه ای که تلاقی عشق و عرفان است. عجیب نیست به سمت تو مایلم هر دم. که نام دیگر من آفتابگردان است.

سه شنبه دوم آذر ۱۳۹۵. اگر چه نگاهت آرامم می کند. محتاج سخن گفتن با تو نیستم. اگر چه صدایت دلم را می لرزاند. محتاج شانه به شانه ات بودن نیستم. شانه ات محکم ترین و قابل اطمینان ترین است.

سه شنبه دوم آذر ۱۳۹۵. آخه هر جا یه چیزی هست من یاد تو بندازه. نمی دونی تو این روزا چقدر از زندگی سیرم. دارم می میرم از اینکه تو رفتی و نمی میرم. نمی دونی تو این روزا چقدر یاد تو می افتم. ته دنیام نزدیکه نگاه کن کی بهت گفتم. که هر جایی رو می بینم نبینم پیش چشمامی. برم هر جای این دنیا شبم با بغض دمسازه. آخه هر جا یه چیزی هست من یاد تو بندازه. نمی دونم تو این برزخ کی از این درد می میرم. نمی دونم چرا یک شب فراموشی نمی گیرم.

بابا نگاه کرد به بالا و خیس شد. مادر سپرد بغض خودش را به روسری. حالم خرابتر شد و بغضم شکاف خورد. افتاد روی گونه ی من ناگهان پری. خود را کنار عکس کشیدم کشان کشان. من بودم و سکوت و حرم- صحن انقلاب-.

اولاد هم نبیرهی پیغمبرش خوش است. خورشید روز واقعه خاکسترش خوش است. از باغها شنیدهام این را که عطر یاس. دریا همیشه حاصل امواج کوچک است. یعنی علی به بودن با اصغرش خوش است. در راه عشق دل نه که ما سر سپردهایم. حتا حسین پیش خدا بیسرش خوش است. جایی که آب همسفر ماه می شود. دلها به آب نه که به آبآورش خوش است. جایی که پیشمرگ پدر می شود پسر. اولاد هم نبیرهی پیغمبرش خوش است. عالم شبیه آن لب و دندان ندیدهاست.

یکشنبه بیست و سوم آبان ۱۳۹۵. جایی که آب همسفر ماه می شود. دلها به آب نه که به آبآورش خوش است. جایی که پیشمرگ پدر می شود پسر. اولاد هم نبیرهی پیغمبرش خوش است. عالم شبیه آن لب و دندان ندیدهاست. لبخند هم میانهی تشت زرش خوش است. از خون سرخ اوست که تاریخ زنده است. اندوه بی شمار پسر را گریستن.

با یاری خدا و شهدا ساختم این وبلاگ رو تا بتونم در راه شهدا بخصوص شهدای مفقودالاثر وگمنام خدمتی کنم. انشاالله شهدا شافی ما در دنیا وآخرت باشن. دلم تنگ است برای بودنت . دلم تنگ است بابای خوبم . ای کاش میشد دوباره ببینمت . نمیدانم دیگر چه بگویم . مادر راست میگفت خودت خواستی . خودت خواستی که گمنام باشی . دلم همیشه برایت تنگ میماند تا برگردی. باذکر صلواتی برای شهدا .